Wieżowiec
w osiedlu ZA ŻELAZNĄ BRAMĄ w sercu Warszawy, blisko METRO
WYREMONTOWANY: klatki, windy, elewacja, piony
przy ulicy Żelaznej

Mieszkanie
z ROZLEGŁYM WIDOKIEM W KIERUNKU WSCHODNIM na centrum Warszawy,
Z kratką BALKONOWĄ (drzwi balkonowe podwójne)
2 oddzielne pokoje i zupełnie oddzielna kuchnia (bez okna do większego pokoju, można zrobić)
łazienka z prysznicem połączona z wc + pralka
przedpokój z pojemną szafą i pawlaczem oraz dodatkowym miejscem na okrycia używane na co dzień
w podłogach parkiet dębowy (można jeszcze kilka razy cyklinować)
okna wymienione
w przedpokoju, kuchni i łazience na podłodze gres.
Mieszkanie po remoncie
Bardzo przytulne i jasne
kuchnia urządzona po remoncie,- z lodówką, piekarnikiem i płytą.
Do mieszkania można się od razu wprowadzić,
pozostaje tylko przyjemność urządzenia mieszkania wg własnego gustu:) poprzez dokupienie kilku mebli i ozdób
właściciel może zostawić w mieszkaniu obecne meble lub ich część, rozliczenie do uzgodnienia.

Do mieszkania przynależy komórka wpisana do KW (1,45m2)

Inne:
czynsz 490 z zaliczkami na ciepłą i zimną wodę, CO,

W kuchni wymieniona cała instalacja elektryczna, przygotowana na 3 fazy. Na oddzielnych obwodach: gniazdka, piekarnik, osobno oświetlenie.

Zaświadczenia odnośnie przekształcenia gruntu nie zostały jeszcze przysłane przez urząd miasta.

Tylko zewnętrzne ściany mieszkania są ścianami nośnymi, wewnątrz mieszkania można zmieniać aranżację układu ścian.

OSIEDLE ZA ŻELAZNĄ BRAMĄ 1965-1972 CORBUSIEROWSKIE OSIEDLE W SAMYM CENTRUM
Le Corbusier jest najbardziej wpływowym architektem XX w. i mimo że nigdy w Warszawie nie był i niczego nie zaprojektował, to miał tu wielu współpracowników, takich jak Helena Syrkus, Roman Piotrowski czy Maciej Nowicki. Było kilku, którzy przewinęli się przez jego pracownię jako stażyści, wracali tutaj i zaszczepiali te idee.

"Założenie osiedla było takie, żeby zabudowa była wysoka, ale budynki stały daleko od siebie. Tak, żeby jak najwięcej ludzi mogło się cieszyć dalekimi widokami i zielenią za oknem. Powstawały zatem tereny rekreacyjne pod samym domem - wielkie ogrodzone place zabaw.
.
Mieszkania w osiedlu za Żelazną Bramą:
Są ciasne, to fakt, ale bardzo starannie zaprojektowane. Wydaje się, że to osiedle i te mieszkania dopiero teraz znalazły swoje właściwe zastosowanie. Przez lata były nienawidzone, bo gnieździły się tam całe rodziny. Dziś wiele z nich zajmują single, studenci, ludzie starsi, od których dzieci i wnuki już się wyprowadziły, albo ludzie, którzy przyjeżdżają do Warszawy do pierwszej pracy.

To bardzo dobrze widać w filmie austriackiej artystki Heidrun Holzfeind o Żelaznej Bramie. Rozmawia z mieszkańcami i właściwie oni prawie na nic się nie skarżą. Jakieś babcie mówią, że szkoda, że nie ma balkonów. A Edyta Herbuś cieszy się z tego, że mieszka w centrum, a jednak jest zielono.

- To osiedle coraz lepiej znosi próbę czasu. Pojawiło się więcej lokali usługowych i sklepów w al. Jana Pawła II, których wcześniej w okolicy brakowało. A zalety zostały. W apartamentowcu Cosmopolitan przy pl. Grzybowskim za przyjemność widoku z dziesiątego piętra na całe centrum Warszawy słono się płaci. A Za Żelazną Bramą mieszkają średniacy.

Ale czy tak powinno wyglądać centrum nowoczesnej metropolii? Jak blokowisko?

- Również tak. W centrum jest miejsce dla wielu typów zabudowy - i dla kamienic, i dla bloków. Dobrze, że jest wybór. Z punktu widzenia ekologii i ekonomii ważne jest, by w śródmieściu mogło mieszkać jak najwięcej ludzi. Rozrośnięte przedmieścia to ogromne obciążenie dla infrastruktury i środowiska - rozproszona zabudowa niszczy tereny wartościowe przyrodniczo, wydłużają się dojazdy, zwiększa się emisja spalin. Gdy ludzie mieszkają w centrum, to jest po prostu z wielu względów wygodniej i zdrowiej.

Dlaczego to budowanie po corbusierowsku zarzucono? Co się nie sprawdziło?

- Trzeba było budować coraz więcej i więcej, i te ideały ulegały wypaczeniu. Skończyło się bezmyślną produkcją kolejnych milionów mieszkań bez całej infrastruktury i zieleni, którą obiecywano, produkcją kolejnych niedokończonych dzielnic bez dbałości o to, jak się będzie w nich żyło. Jakość przeszła w ilość.

Natomiast nie starzeje się pewien etos, do którego warto wracać. Wiele idei zapisanych w Karcie ateńskiej z 1934 roku jest odświeżających, na przykład: "Interes publiczny powinien zawsze stać przed interesem prywatnym". Można powiedzieć: "No dobrze, brzmi jak dekret Bieruta". Ale czy nie zaczyna nam się odbijać czkawką drugie ekstremum? Odchył w stronę skrajnego liberalizmu i świętej własności prywatnej, kult indywidualizmu, drapieżnej konkurencyjności? Może więc warto znowu wrócić do tamtych manifestów i spróbować to wahadełko przechylić gdzieś w stronę środka?

Grzegorz Piątek - krytyk i historyk architektury oraz współtwórcą Centrum Architektury, fragmenty wywiadu dla Gazety Stołecznej 2012 rok