Popołudnie w kuchni

Flora odsunęła szufladę ze sztućcami i spojrzała na błyszczące w jednej z przegródek widelce. Przez moment miała wrażenie, że dochodzące zza okna dokazywania dzieci wprawiały je w kolorowe wibracje, rozsypywały we fraktalne wzory i na powrót zbierały w zimny, zwarty metal. Czytający w jadalni gazetę Sven, zatrzymał wzrok na jej nieruchomych plecach i wrócił do lektury. Nie na długo, bo dzieci wbiegły do jadalni i samą swoją obecnością - nie wspominając o pytaniach formułowanych z prędkością ak-47 (kiedy obiad?; co dziś robimy?; Mark i David mogą przyjść do nas na noc?), domagały się akcji, zmiany. Słodki aromat zapiekanki z batatów i kaczki sprawił, że Flora spojrzała na zegary piekarnika. Jednocześnie ze spokojem i we właściwej kolejności odpowiadała (za pół godziny; zostajemy w domu, przecież mamy gości; mogą). Gdy Sven wstał i zajął się otwieraniem wina, Flora postanowiła przynieść kwiaty z ogrodu na stół do jadalni. Drugiej butelki Sven nie zdążył otworzyć, bo na podjeździe za oknem zachrobotały opony trzech samochodów i kolorowy tłumek porywając Florę, której zza bukietu widać było tylko oczy, w kilka chwil zaludnił hall, kuchnię i jadalnię. Przybyło też dzieci, które szybko się dogadały i po szalonym rajdzie przez parter, garaż, ganek i piętro zajęły się swoimi sprawami w ogrodzie. - "Nalejesz mi wina?" - "Jakie wino?! A kto zrobi sałatkę?" - "Odrobiliśmy zadanie, skrzynka warzyw z tego targu na Żoliborzu, no wiesz którego, jest w naszym samochodzie" - "Dobra, napijmy się wina, zaraz będzie zapiekanka, a sałatkę zrobimy potem" - "No tak to na pewno nie będzie! Siadajcie w jadalni, jak zajmę się wszystkim!" - "Super, będziemy cię dopingować jak w jakiś programie kulinarnym" - "Tak i oceniać surowo" - "Ja ci pomogę. Mathieu, możesz przynieś te warzywa?" - "Ja przyniosę, one są przecież w naszym" - "Pójdę z tobą, bo trzeba też zabrać desery" - "Naprawdę? Nie trzeba było, zrobiłam sernik, są też lody!" - "Nic się nie zmarnuje, zobaczysz, jak wparuje tu ta wataha, co rozrabia za oknem. Nie boisz się o swoje kwiaty?" - "Jedyna rzecz, której naprawdę się boję to nuda" - "Wiesz, że Milena rzuciła to swoje korpo i otwiera restaurację?" - "Nie restaurację, tylko taki fikuśny eko bar w śródmieściu." - "Eko, ale chyba z alko?" - "No właśnie, pyszne to wasze wino, to z Toskanii?"
Chwila po chwili, godzina po godzinie, aż po łagodnie różowiejący zmierzch, rozmowy z kuchni, jadalni, a potem tarasu, gdzie spotkanie znalazło swoją nieuniknioną puentę, nabierały siły i rozlewały z szeroko otwartych okien na ogród, wybrzmiewały pod sklepieniami pomieszczeń, a potem gubiły się i ostatecznie gasły w podchodzącym pod ogrodzenie lesie. Podczas pożegnań przed domem sierp księżyca jak ptaszek w kwestionariuszu odhaczył kolejny, udany dzień i z ociąganiem schował za granatową chmurą. Gdy ucichły odgłosy odjeżdżających aut, niebo rozcięły odległe błyski piorunów i zagrzmiało, ale ostatecznie spadło zaledwie kilka kropel. Wysoko, pomiędzy koronami drzew gwałtownie zaszumiało, jakby w końcu wolny, przez nikogo nie kontrolowany czas, zastanawiał się, w którą skoczyć stronę. Ulewa przyszła nad ranem. Chwilę przed piątą zresetowana rzeczywistość zameldowała się pod błyszczącymi murami domu gotowa na kolejne wyzwania.

A jaka będzie Twoja historia?