"Poranek przed domem"

Hrabina Potocka obudziła się nagle, gdy kareta zakołysała się lekko na błyszczącym po deszczu kamiennym bruku i stanęła. Kobieta, którą swoją urodę zawdzięczała w takim samym stopniu regularności rysów, co żywej inteligencji i pewności siebie, cechom, które wszelkie obiektywne niedoskonałości jej fizjonomii obracały w zalety - szlachetny wdzięk, oryginalność i charme, dyskretnie uchyliła koronkową zasłonę i oszacowała domostwo krótkim spojrzeniem. Pomimo, że w jej głowie wciąż jeszcze kołatało się miłe, senne marzenie, obraz uśmiechającego się księcia Czartoryskiego, który pochylał się z wysokości swojego konia do jej złotych włosów, hrabina bez żalu rozwiała tę cukrową mgłę dwoma szybkimi ruchami wachlarza i poukładała zaobserwowane w ułamku sekundy detale w trzy rzeczowe zdania. Nowoczesna bryła doskonale zharmonizowana z krajobrazem - właściciele mają klasę i nie godzą się na kompromisy. Dom jest obszerny i wygodny - zapewne dostanę do dyspozycji dwa lub trzy pokoje, nie licząc lokum dla stangreta i pokojówki. Duży ogród w cieniu starego lasu z prostymi przestronnymi trawnikami - wymarzone miejsce do zabawy i wypoczynku - cóż, pewnie mają dzieci.
Hrabina sprawdziła w lusterku, czy sen nie dokonał zmian w jej wysoko upiętym koku i zapukała w okienko. Gdy stangret otwierał drzwi powozu, gospodarze wyszli na ganek. "Odczekali, aż przygotuję się do wyjścia. Klasa" - pomyślała hrabina stawiając atłasowy bucik na kamiennej ścieżce i obdarzając witającą ją grupę swoim uroczym, ale powściągliwym uśmiechem.

A jaka będzie Twoja historia?